Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Κυκλοφορεί και πάλι η ΟΔΥΣΣΕΙΑ του Νίκου Καζαντζάκη


Το μεγαλειώδες καζαντζακικό έπος αφηγείται, σε 33.333 στίχους, τις περιπέτειες  και τα ταξίδια τού Οδυσσέα αφ’ ότου επέστρεψε στην Ιθάκη, και έφυγε ξανά, μέχρι τον θάνατό του στον Νότιο Παγωμένο Ωκεανό.
15.000 ώρες, τουλάχιστον, αφιέρωσε στις επτά γραφές της ο οικουμενικός μας συγγραφέας, και η σύντροφός του Ελένη, που δακτυλογράφησε και τις επτά γραφές, σχολιάζει:

«η συγγραφή τής
ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ δεν μοιάζει με τη συγγραφή ενός ποιητικού έργου. Είναι σαν να λαξεύει στον βράχο το νέο προσωπείο του Θεού. Ο Οδυσσέας θα είναι ο καινούριος άνθρωπος». 

Η πρώτη έκδοση της καζαντζακικής ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ έγινε το 1938 σε μεγάλο σχήμα, με το ιδιαίτερο ορθογραφικό και τονικό σύστημα του ποιητή. Το 2006 κυκλοφόρησε η πρώτη ομοιότυπη, συλλεκτική έκδοσή της.
Από τον Ιούνιο του 2011 η ΟΔΥΣΣΕΙΑ κυκλοφορεί ξανά σε μικρότερο σχήμα και πολυτονικό ορθογραφικό σύστημα, όπως το είχε επιμεληθεί φιλολογικά ο Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλης σε συνεργασία με τον ίδιο τον Νίκο Καζαντζάκη το 1955-56.
Η πρώτη ομοιότυπη έκδοση της Οδύσειας του 1938, σε 3.000 αντίτυπα, σφραγισμένα, αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον Εκδότη. 33.333 στίχοι, με τις περιπέτειες, φυσικές και πνευματικές, και τα ταξίδια τού Οδυσσέα αφ’ ότου επέστρεψε στην Ιθάκη και έφυγε ξανά, μέχρι τον θάνατό του στον Νότιο Παγωμένο Ωκεανό. Περιλαμβάνεται Επίμετρο με χειρόγραφα του ποιητή (Ιστορικό γραφής τού Έπους, Περίληψή του και στίχοι από την τρίτη –από τις επτά συνολικά– γραφή), καθώς και ένθετο Λεξιλόγιο, καταρτισμένο από τον ίδιο τον δημιουργό. Μια μνημειώδης συλλεκτική έκδοση, φόρος τιμής στον οικουμενικό μας συγγραφέα και στο Έργο ζωής του.
Η ΟΔΥΣΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
«Πρέπει να φροντίσω το κορμί μου, αλλιώς αυτό το έργο θα με ρίξει καταγής», έγραψε για την ΟΔΥΣΕΙΑ του των 33.333 στίχων ο Νίκος Καζαντζάκης. Αυτό το έργο ζωής τού οικουμενικού μας συγγραφέα (15.000 ώρες, τουλάχιστον, αφιέρωσε στις επτά γραφές της) «ανασταίνεται» τώρα ακριβώς όπως πρωτοεξεδόθη το 1938, χάρη στην πρώτη ομοιότυπη τού 1938 έκδοσή του από τον Εκδότη μας και θετό γιο τής Ελένης Ν. Καζαντζάκη Δρα Πάτροκλο Σταύρου.
Η έκδοση του 1938 έγινε σε 301 αντίτυπα, 24 με ένα γράμμα τού αλφαβήτου στο καθένα (Α-Ω) και άλλα 277 με αρίθμηση (1-277). Όλα τα αντίτυπα υπεγράφησαν τότε από τον ποιητή. Η συλλεκτική ομοιότυπη έκδοσή μας, την οποία παρουσιάσαμε επισήμως στο Μουσείο Μπενάκη στις 22.2.2006, κυκλοφορεί σε 3.000 –σφραγισμένα, αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον Εκδότη-Επιμελητή– αντίτυπα. Μαζί της, κυκλοφορεί ως ένθετο, επίσης ομοιότυπο, το δεκασέλιδο ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΔΥΣΕΙΑΣ, που κατάρτισε ο ίδιος ο Νίκος Καζαντζάκης. Στο τέλος τού Έργου προσθέσαμε ΕΠΙΜΕΤΡΟ, με σχετικά χειρόγραφα (Ιστορικό γραφής τής ΟΔΥΣΕΙΑΣ, Περίληψή της και 12 στίχοι τού Προλόγου της, από την γ΄ γραφή) του ποιητή, ο οποίος έκανε επτά γραφές τής ΟΔΥΣΕΙΑΣ μέχρι να καταλήξει στην τελική μορφή της.
Το βιβλίο έχει μεγάλες διαστάσεις (περίπου 35,5 cm × 25,5 cm, ζυγίζει 4,6 kg) και σκληρό πανόδετο εξώφυλλο και είναι τοποθετημένο σε, επίσης πανόδετο (ιδίου με το εξώφυλλο χρώματος και υλικού) κουτί-θήκη. Πρόκειται για πολυτελή έκδοση, που χαρακτηρίστηκε ως «συλλεκτικό αριστούργημα τυπογραφικής τέχνης», όπως αρμόζει σ’ αυτό που ονομάστηκε «το μεγαλύτερο έπος τής λευκής φυλής» (ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο, 23-24.9.2008, σελ. 16: «Ποιος φοβάται τις λέξεις», του Κώστα Γεωργουσόπουλου).
Επειδή ο Νίκος Καζαντζάκης –σε συνεργασία με τον Ι. Κακριδή– μετέφρασε την Οδύσσεια και την Ιλιάδα τού Ομήρου, μερικοί συγχέουν τη μετάφραση του ομηρικού έπους με την ΟΔΥΣΕΙΑ του Νίκου Καζαντζάκη, η οποία είναι εντελώς πρωτότυπο έργο, διαφορετικό και ανεξάρτητο από τη μετάφραση της Οδύσσειας τού Ομήρου. Η ΟΔΥΣΕΙΑ του Νίκου Καζαντζάκη αφηγείται τις περιπέτειες και τα ταξίδια του Οδυσσέα αφ’ ότου επέστρεψε στην Ιθάκη, και μετά έφυγε ξανά, μέχρι τον θάνατό του στον Νότιο Παγωμένο Ωκεανό.
«Οι ήρωες είναι γιοι τού Ολύμπου. Και οι άνθρωποι, κατά τη διάρκεια της ζωής τους ως ανθρώπων, προσπαθούν να ζήσουν μοιάζοντας στους ήρωες. Έτσι γεννήθηκε αυτή η ηρωική Ελλάδα, στην ιστορία που υφαίνεται από ομηρικούς αγώνες.
Τριάντα αιώνες μετά τον Όμηρο, ο Καζαντζάκης, ένας Έλληνας, σύγχρονός μας, ξαναπιάνει το αρχαίο θέμα τού Οδυσσέα και μας δίνει ένα από τα έργα-κλειδιά τής λογοτεχνίας τού αιώνα μας. »
Η Οδύσεια του Καζαντζάκη είναι ένας ύμνος στο μεγαλείο τού ανθρώπου. Στο εύθραυστο μεγαλείο τού ανθρώπου. Δεν υπάρχει σημείο στην ανθρώπινη ευτυχία, που να μην κρύβει κάποια λύπη. Ο πολιτισμός αυξάνει τις απειλές που “πλακώνουν” τα απόλυτα συναισθήματα. Ο κατά Καζαντζάκην Οδυσσέας τοποθετείται στην εποχή τού Ομήρου. Υποφέρει, υπομένει, ενεργεί στην εποχή τού Καζαντζάκη. Αυτή η εποχή, το ξέραμε, είναι η εποχή τής κριτικής που ανάγεται σε δόγμα, της ανάλυσης που θεωρείται ως τέχνη, της παγερής λογικής που την επιθυμούμε σαν προαπαιτούμενο.
«Ο Καζαντζάκης ήρθε. Ξέρουμε τώρα ότι η εποχή μας μπορεί να είναι επίσης η εποχή τού λυρισμού. Και τι λυρισμού!»
(Alain Decaux, στη γαλλική έκδοση Nikos Kazantzaki, LOdysée, Plon, Paris 1971.)

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ τεύχος 61 - 62. Αναζητείστε το και το καλοκαίρι σας θα γίνει απολαυστικότερο.


Κυκλοφόρησε το διπλό τεύχος 61-62 του περιοδικού ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ που θα μας καλύψει αναγνωστικά τους μήνες Καλοκαιριού – Φθινοπώρου με πολύ ποίηση, δοκίμια, κριτικά σημειώματα και λοιπή ύλη. Ένα τεύχος πραγματικά απολαυστικό και γεμάτο πρωτογενές υλικό. Ένα ακόμα τεύχος  του περιοδικού που έχει έδρα τα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας των ολίγων εκατοντάδων κατοίκων αλλά  ποιότητα ύλης αντιστρόφως ανάλογη. Ένα περιοδικό που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα πολυδιαφημιζόμενα της πρωτεύουσας αλλά τουναντίον αυτά θα πρέπει να διδαχτούν από το ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ
·         Τη φρεσκάδα της ύλης
·         Την αρμονική συνύπαρξη, καθόλου ενοχλητική αλλά αντιθέτως ενδιαφέρουσα, υλικού διαφορετικής τεχνικής  και γιατί όχι – θα το πούμε – και ποιοτικής διαβάθμισης.
 Ένα περιοδικό που ξεφεύγει από τον δήθεν καθωσπρεπισμό και το κοσκίνισμα των κειμένων – πόσες άραγε φωνές έχουν χαθεί μέσα σ’ αυτό το Προκρούστειο γραφείο – για να περάσουν τα δήθεν καλύτερα που κάποιοι  αυτοδιοριζόμενοι κριτές επιλέγουν, κείμενα και ποιήματα κυρίως εγκεφαλικά για τα οποία η Σοφία Κολοτούρου γράφει σ΄ ένα της τετράστιχο

«Συνθέτουνε μπαλάντες και σονέτα,
με μετρημένη κάθε συλλαβή-
και γράφουνε με πέννα ακριβή …
Τι γράφουνε εντέλει; Γάμησέ τα!»

Ένα περιοδικό που ποτέ του δεν «πλάνταξε να αρέσει, να αγαπηθεί , να ζήσει» για να χρησιμοποιήσω κι έναν από τους στίχους της Αλεξάνδρας Μπακονίκα, γιατί ποτέ του δεν εκδόθηκε ανταγωνιστικά σε άλλα. 
Εν τέλει ένα περιοδικό στο οποίο συμμετέχουν όλοι όσοι αγαπούν τη διαδικασία της σκέψης και της γραφής και διαβάζεται από όλους όσους αναζητούν πνευματική επικοινωνία που δεν έχει διυλιστεί στα φίλτρα αμφισβητούμενων κριτικών. ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ τεύχος 61 -62. Αναζητείστε το και το καλοκαίρι σας θα γίνει απολαυστικότερο. Κλείνω το μικρό αυτό σημείωμα παρουσιάζοντας δύο από τα ποιήματα του νέου τεύχους.  
Ν.Λ.
Faruk Tuncay
Haziran yağmurlarι 
O sene de yağmurlarla girmişti Haziran.
Seller gelmiş, dereler taşmış, sular basmıştı
fakir fukarayı ayağa kaldırıp,
belediyeler basmış, yollar yaptırıp, asfaltlar döktürmüştük. 
Memelerini ellerime aldığım ilk yazdı
tam otuz yıl on iki ay geçmiş aradan.
 Bu yıl da sırılsıklam veda etti ilkbahar
ve yazın ilk günleri
gözlerime, yüreğime, ellerime
yağdı, yağdı, yağdı…
Seller geldi, dereler taştı, sular bastı
seni nasıl da çok özlediğimi anlattı
Haziran yağmurları,
tam otuz orak ayı geçmişken
göğsünden girip, sırtından çıkan
o merminin üzerinden.
                                                                     
 Οι βροχές του Ιουνίου
   Του Φαρούκ Τουντζάι
Μπήκε ο Ιούνιος με βροχές εκείνη τη χρονιά
πλημμύρες, ποτάμια φουσκωμένα, νεροσυρμές,
χωριά ξεκόλλησαν απ’ τις πλαγιές, βυθίστηκαν στη λάσπη,
δρόμοι, που στρώσαμε εμείς, ξέρασαν απ’ την ράχη τους την άσφαλτο
στο πόδι η φτωχολογιά, ξεσηκωμένη. 
Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που οι παλάμες μου άγγιξαν το στήθος σου,
έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια από τότε.
Να, που κι αυτός ο χρόνος,
βρεγμένος ως το κόκκαλο αποχαιρέτισε την άνοιξη,
τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού,
στα μάτια μου, στα χέρια, στην καρδιά μου
βροχή, βροχή, βροχή…
 Πλημμύρες, ποτάμια φουσκωμένα, νεροσυρμές
ήρθαν να μου θυμίσουν
την τόση νοσταλγία μου για σένα.
Ετούτες οι βροχές του Ιουνίου,
τριάντα δύο χρόνια ολόκληρα μετά
περάσαν όλες πάνω από κείνη τη στιγμή που,
η σφαίρα
μπήκε και τρύπησε το στήθος σου
και, φονική, τό ’σκασε απ’ την πλάτη.
Μετάφραση στα ελληνικά Μ. Σ.

Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα
  Gonzalo Rojas
Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα
αλλά δεν σ' έχω χάσει
ούτε μια στιγμή, κτήνος μου,
μηχανή ηδονής, φτωχή μου μνηστή
ξεθεωμένη στο χορό.

Ξάπλωνα μαζί σου,
δάγκωνα τις θηλές σου μανιασμένα,
πνιγόμουν στο άρωμά σου κάθε νύχτα,
και την αυγή σε κοιτούσα
κοιμισμένη στην παλίρροια της κλίνης
ασυγκίνητη σαν βράχος στην τρικυμία.

Περνούσαμε από σένα σαν κύματα
όλοι όσοι σ' αγαπούσαμε. Κοιμόμασταν
με το ιερό κορμί σου.
Φεύγαμε από σένα αναγεννημένοι
από ηδονή, στον κόσμο.

Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα,
αλλά θα έδινα την ψυχή μου
να σε φιλήσω στο φως των καθρεφτών
σ' εκείνο το σαλόνι,τον τάφο της σάρκας,
του τσιγάρου και του κρασιού.

Εκεί, πιο όμορφη ανάμεσα σ' όλες,
βασίλευες για μένα πάνω στα σύννεφα
της μιζέριας.

Σε χειμάρρους τα μάτια σου εκτόξευαν
ακτίνες πράσινες και γαλάζιες. Σε χειμάρρους
η καρδιά σου έβγαινε ως τα χείλη σου,
χτυπούσε αργά στο κορμί σου,
στα υπέροχα πόδια σου
και έσταζε στο πηγάδι απ' το βαθύ στόμα σου.

 Μετά την ταβέρνα
ψηλαφώντας τη σκάλα,
ρίχνοντας κατάρες στο φως της νέας ημέρας
ένας δαίμονας είκοσι χρόνων,
μπήκα στο σαλόνι εκείνο το μαύρο πρωί. 

Και το αίμα μου πάγωσε βλέποντάς σε σιωπηλή,
περικυκλωμένη από τις άλλες
σιωπηλά τα όργανα και οι καρέκλες,
και το βελούδινο χαλί, και οι καθρέφτες
που αντέγραφαν μάταια την ομορφιά σου.

Ένας χορός από πόρνες στα γόνατα
σε κάλυπτε, ω υπέροχη
φλόγα της ηδονής μου, και μέχρι δέκα κεριά
τιμούσαν με το θρήνο τους τη θυσία,
κι εκεί όπου λικνιζόσουν
γυμνή για μένα, όλα ήταν μυρωδιά
θανάτου.

Ποτέ δεν μπόρεσα να ικανοποιηθώ έτσι με καμία
επειδή απογειωνόμουν, καταβροχθισμένος
από τον σκοτεινό πόθο του κορμιού σου
όταν σ' εύρισκα ξαπλωμένη ανάσκελα,
και μου αφηνόσουν κρύο στο καυτό,
και σ' έχασα, και δεν μπόρεσα
να γεννηθώ από σένα άλλη φορά, και δεν μπόρεσα πια
παρά ταπεινωμένος, τρομακτικά μόνος
να ψάχνω το μυαλό μου στον κόσμο.

Gonzalo Rojas
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Ο Gonzalo Rojas γεννήθηκε το 1917 στο Λέμπου της Χιλής. Ήταν το έβδομο παιδί ενός ανθρακωρύχου και η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη από τις αναμνήσεις των ορυχείων του κάρβουνου και της σκληρής ζωής των εργατών. Η ποίησή του διακρίνεται για την αγάπη που είχε στη Χιλή και το λαό της. Δουλεύοντας κάποτε στα ορυχεία της Atacama αφιερώθηκε στην παιδεία των εργαζομένων. Το 1936 εργάστηκε στην εφημερίδα  El Tarapacá de Iquique, όπου δημοσίευσε ποιήματά του και ένα δοκίμιο για τον Ισπανό συγγραφέα Ramón María del Valle Inclán. Συμμετείχε στην ομάδα των σουρεαλιστών της Χιλής το 1938, αλλά αποχώρησε σύντομα λόγω ουσιαστικών διαφορών άποψης.
Πηγή της έμπνευσής του αποτέλεσαν οι κλασικοί ποιητές, ο Catulo, ο César Vallejo καθώς και οι Γάλλοι Valéry, Baudelaire και Rimbaud.
Ο Πρόεδρος, Salvador Allende τον διόρισε Πολιτιστικό Σύμβουλο στην Κίνα τα έτη 1970 και 1971, και αργότερα ως επιτετραμμένο της Χιλής στην Κούβα μεταξύ 1972 και 1973, θέση ισοδύναμη με αυτή του πρεσβευτή.
Η δικτατορία του Augusto Pinochet, του απαγόρευσε να διδάξει σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Χιλής, του αφαίρεσε την υπηκοότητα και τον εξόρισε από τη χώρα. Την περίοδο εκείνη πανεπιστήμιο της Ανατολικής Γερμανίας του προσφέρει μία θέση ως 1975. Από το 1975 ως το 1980 δίδαξε στη Βενεζουέλα. Στα χρόνια της εξορίας του δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία και στο Μεξικό.
Με υποτροφία του Guggenheim γύρισε στην Αργεντινή το 1979, χωρίς όμως να μπορεί να διδάξει στο πανεπιστήμιο του Chillán όπου έζησε μέχρι το θάνατό του στις 25 Απριλίου 2011.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής και το Βραβείο Reina Sofia της Ισπανοαμερικάνικης Ποίησης, και τα δύο το 1992. Επίσης, έλαβε το Βραβείο Octavio Paz του Μεξικού και του José Hernández της Αργεντινής. Τιμήθηκε επίσης με το Βραβείο Θερβάντες για το 2003, στις  23 Απρίλη 2004. Το 2002 ονομάστηκε επίτιμος ακαδημαϊκός στην Ακαδημία Γλώσσας της Χιλής και επίτιμος διδάκτωρ του εθνικού πανεπιστημίου της Χιλής, Andrés Bello. Η ποίησή του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, πορτογαλικά, ρωσικά, ιταλικά, ρουμανικά, σουηδικά, κινέζικα, τούρκικα και ελληνικά.
Δημοσίευσε ένα πλούσιο ποιητικό έργο με γνωστότερα έργα τα: La miseria del hombre (1948), Contra la muerte (1964), Requiem de la mariposa (2001), Del loco amor (2004), Poesía Esencial (2006), Con arrimo y sin arrimo (2010).



Κυκλοφόρησε το Περιοδικό Λόγου Τέχνης και λοιπής Φαντασίας Εμβόλιμον Νο 61-62, το οποίο εκδίδεται στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου.Στα περιεχόμενά του περιλαμβάνονται:
Ποιήματα των: Εύας Μοδινού, Τάσου Πορφύρη, Αλεξάνδρας Μπακονίκα, Λένας Παππά, Αναστασίας Γκίτση, Κώστα Ριζάκη, Χρίστου Παπαγεωργίου,Πάνου Καπώνη, Λουκά Δ. Παπαδάκη, Σταύρου Σταμπόγλη, Μαρίας Σκιαδαρέση,Ευσταθίας Δήμου, Σοφίας Κολοτούρου, Κώστα Γαρμπή, Νίκου Μυλόπουλου, Στέλιου Λουκά, Μαρίας Τσιράκου, Στέλλας Γεωργιάδου, Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, Ζαχαρία Στουφή, Γιάννη Παπαναστασόπουλου, Νανάς Πλευρίτου, Νίκης Παυλίδου, Χρυσούλας Δημητράκη, Μαρίας Γιακουμάκη, Αναστασίας Χρόνη, Δημήτρη Θεοχάρη, Ναυσικάς Κουλούρη, Κατερίνας Καντά.
Πρόζες των: Μαρίας Κουγιουμτζή, Ειρήνης Μαργαρίτη,Πάνου Σταθόγιαννη, Νανάς Πλευρίτου, Γιώργου Θεοχάρη, Μαίρης Γκούβα, Σταμάτη Γκαβέτα, Αναστασίας Γκίτση, Τούλας Αντωνιάδου, Γρηγόρη Τεχλεμετζή.
Δοκίμιατων: Νατάσας Κεσμέτη, Φοίβου Ι. Πιομπίνου,
κι ακόμη γράφουν: Ο Σώτος Αλεξίου για τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο Πάνος Καπώνης για τον Βασίλη Στεριάδη, η Κατερίνα Καριζώνη για τον Πρόδρομο Μάρκογλου, ο Κ. Π. Μαρκάκης για τον Γ. Ν. Παπαγεωργίου, ο Περικλής Τσελίκης για τον Νίκο Βασιλάκη, τον Κώστα Ριζάκη και την Ευγενία Ρέγκου – Σγουρού, ο Θησέας Τσιάτσικας για τον Δημήτρη Ηλ. Ρεντίφη, ο Παναγιώτης Γούτας για τον Philip Roth.
Επίσης μεταφράζουν:η Ελένη Κόλλια Jean Cocteau, η Μαριάννα Τζανάκη Gonzalo Rojas και η Μαρία Σκιαδαρέση Faryk Tuncay.
Τέλος στη στήλη Παρελθόντων αιώνων δημοσιεύονται κείμενα του τέλους του 19ου αι. και της πρώτης δεκαετίας του 20ου αι. για γεγονότα που συνέβησαν στα γειτονικά, προς τον τόπο έκδοσης του Εμβολίμου,χωριά: Κυριάκι, Στείρι, Δίστομο και Αράχωβα.
Το τεύχος εικονογράφησε ο ζωγράφος Σπύρος Κουρσάρης και επιμελήθηκε ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης.


Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

1ος Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός ΕΛΙΚΩΝ


1ος Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός ΕΛΙΚΩΝ

Το περιοδικό ΒΟΙΩΤΙΑ και το βιβλιοπωλείο/εκδόσεις Σύγχρονη Εκφραση προκηρύσσουν τον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ με τους ακόλουθους όρους:

1. Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν Ελληνίδες και Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών κ.λπ. είτε κατοικούν στην Ελλάδα και Κύπρο είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την Ελληνική ή Κυπριακή υπηκοότητα και μπορούν να γράφουν στη νεοελληνική μας γλώσσα.

2. Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό θα πρέπει να στείλουν ένα (1) αδημοσίευτο ποίημά τους (κι όχι περισσότερα του ενός ποιήματα με διαφορετικά ψευδώνυμα), θέματος της επιλογής τους. Διευκρινίζεται ότι το ποίημα που θα σταλεί ΔΕΝ πρέπει να έχει λάβει μέρος σ´ άλλο Διαγωνισμό. 


3. Ο αποστολέας θα χρησιμοποιήσει το ίδιο ψευδώνυμο τόσο για την αποστολή όσο και για την υπογραφή του ποιήματος. Στο φάκελο που θα εμπεριέχει το ποίημα θα αναγράφεται το ψευδώνυμο του αποστολέα. Στον ίδιο όμως φάκελο θα τοποθετηθεί ένας μικρότερος, στο εσωτερικό του οποίου θα αναγράφονται τα πραγματικά στοιχεία του ποιητή (ονοματεπώνυμο, γραμματικές γνώσεις, επάγγελμα, διεύθυνση κατοικίας και αριθμοί τηλεφώνου: σταθερό και κινητό). Οι μικροί φάκελοι εκείνων που ΔΕΝ θα διακριθούν ΔΕΝ θ´ ανοιχτούν. Έτσι, θα παραμείνει μυστική η συμμετοχή τους. Χρησιμοποιώντας όμως, οι ενδιαφερόμενοι τα ψευδώνυμά τους, θα τους ανακοινώνεται ο συνολικός αριθμός των μορίων, που έλαβε το ποίημά τους και από τους 4 κριτές.

4. Το ποίημα, που θα σταλεί, για συμμετοχή στο Διαγωνισμό, θα πρέπει να είναι πληκτρολογημένο με Com/ter ή δακτυλογραφημένο κι απαραιτήτως σε έξι (6) πανομοιότυπα αντίτυπα (καλής ευανάγνωστης εκτύπωσης) και υπογεγραμμένα όλα με το ίδιο ψευδώνυμο. Ο φάκελος θα σταλεί με συστημένη επιστολή στη Διεύθυνση: Βύρωνος 19 Λιβαδειά 32100, με την ένδειξη: Περιοδικό ΒΟΙΩΤΙΑ Συμμετοχή στον 1ο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ.

5. Η Επιτροπή κρίσης του Διαγωνισμού θα περιλαμβάνει 4 ανθρώπους των γραμμάτων. Η βαθμολόγηση θα γίνει από το 1 έως το 20. Τα ονόματα των κριτών θα δημοσιοποιηθούν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού.

6. Θα απονεμηθούν τρία (3) βραβεία και τρεις (3) έπαινοι (Α, Β και Γ). Τα βραβεία θα συνοδεύονται από έπαθλα που θα ανακοινωθούν αργότερα. Οι έπαινοι θα συνοδεύονται από δώρα και βιβλία. Διευκρινίζεται ότι στις περιπτώσεις ισοψηφιών τα βραβεία, χρηματικά έπαθλα και έπαινοι θα μοιράζονται ισομερώς. Στον καθένα που θα διακριθεί είτε με βραβείο είτε με έπαινο θα του απονεμηθεί τιμητικό - ονομαστικό δίπλωμα καλλιτεχνικά εκτυπωμένο.

7. Θεσπίζεται και τέταρτο βραβείο (με χρηματικό έπαθλο 300 ευρώ) για ένα ποίημα με θέμα: Η Λιβαδειά. Το βραβείο αθλοθετεί ο Σύλλογος Οι Φίλοι Του ΞΕΝΙΑ Λιβαδειάς. Και για το βραβείο τούτο θα ακολουθηθεί η ως άνω διαδικασία και θα κριθεί από τους 4 κριτές.

8. Ως τελευταία προθεσμία αποστολής, από τους ενδιαφερομένους, των συμμετοχών τους ορίζεται η 30 Νοεμβρίου 2011. Οι ημερομηνίες της αποστολής θα εξακριβώνονται από τις σφραγίδες των ΕΛ.ΤΑ.

9. Τα βραβεία, οι έπαινοι και τα τιμητικά διπλώματα θα απονεμηθούν σε ειδική τελετή η οποία θα οργανωθεί και θα πραγματοποιηθεί στο τέλος Δεκεμβρίου του 2011. Η συγκεκριμένη ημερομηνία θα ανακοινωθεί και θα δημοσιευθεί εγκαίρως.

Περισσότερες πληροφορίες, δίνονται στους ενδιαφερομένους, στο τηλέφωνο: 69 44 73 44 90.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Έτσι άρχισαν όλα ...


...Καθώς το τρένο πλησίαζε, πανικός άρχισε να κυριεύει την αίθουσα, οι θεατές πετάχτηκαν απάνω και το 'βαλαν στα πόδια ...


Πηγή:
12+1 μύθοι του 20ου αι.
Ημερολόγιο 1999 εκδ. ΕΛΙΞ

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Ένα βιβλίο δυνατό σαν σύνθημα στους δρόμους. Βραβεύτηκε το μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ.


Το βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου Απόψε δεν έχουμε φίλους κέρδισε το Βραβείο Athens Prize for Literature 2010 για το ελληνικό μυθιστόρημα που απονέμει για πέμπτη συνεχή χρονιά το περιοδικό (Δε)κατα.

Το βραβείο αυτό έρχεται να σφραγίσει τη μεγάλη απήχηση που είχε το βιβλίο τόσο από το κοινό όσο και από την κριτική. Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, το βιβλίο, προϊόν ρεαλιστικής μυθοπλασίας με ψήγματα από την πραγματική ζωή ή ιστορία, ξεχωρίζει για την στιλπνότητα του λόγου, την ελλειπτικότητά του, το παιχνίδισμα της γλώσσας, την απουσία πλατιάσματος, την υπαρξιακή επίστρωση της πλοκής, την πυκνή ροή, το μείγμα ατομικών και συλλογικών απογοητεύσεων και τις ψυχικές μεταπτώσεις των ηρώων του.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Δεκέμβριος 2008: Πορείες και συνθήματα. Μια μεγάλη φωτιά σε μια μεγάλη σχολή. Και μια φράση που εκτοξεύεται με δύναμη: Απόψε δεν έχουμε φίλους.
Οκτώβριος 1981-1989: Ένας ανυποψίαστος −μα αποφασισμένος− ιστορικός ερευνά το απαγορευμένο θέμα των δωσίλογων και τις γερμανοφασιστικές οργανώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Από παντού, πέφτουν να τον φάνε.
1934-1944: Ναζιστική Γερμανία, κατεχόμενη Θεσσαλονίκη. Εβραίοι, Έλληνες, Γερμανοί. Μαυραγορίτες, κατηχητικά, φυλακές και συσσίτια. Προδότες και πατριώτες.
Ένα μυθιστόρημα για τρεις γενιές Ελλήνων που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της. Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν μια και καλή πως πρώτα κοιτάς πού χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά.
Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος απόφαση, όταν ο κόσμος γύρω καίγεται;
Πώς τσακίζεται η θεωρία στην πράξη;
Και ποιος μας βεβαίωσε, παρακαλώ, πως αυτή η χώρα ποτέ δεν πεθαίνει;

Η Σ. Νικολαΐδου στο βιβλιοπωλείο μας
ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Mε το Απόψε δεν έχουμε φίλους η από καιρό αναμενόμενη λογοτεχνική ενηλικίωση της Σοφίας Νικολαΐδου είναι επιτέλους γεγονός. […]
Σ’ ένα σχετικά μικρής έκτασης μυθιστόρημα, όπως είναι το Απόψε δεν έχουμε φίλους, η Νικολαΐδου, με ζηλευτή οικονομία έκφρασης (κάτι πολύ σπάνιο στα μυθιστορήματα που βγαίνουν σήμερα στη χώρα μας), κατορθώνει μια δύσκολη αφηγηματική σύνθεση, η οποία καλύπτει χρονικά μισόν αιώνα νεότερης ελληνικής Ιστορίας, μοιράζει την προσοχή της σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους διαφορετικών γενεών και συμπλέκει με πειστικό τρόπο τις τύχες τους σ’ έναν μύθο-σχόλιο για τις σχέσεις Ιστορίας, πολιτικής ταυτότητας και προσωπικού ήθους στην ειδική περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής εμπειρίας.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο)

Στα θετικά του βιβλίου της Σοφίας Νικολαΐδου δεν είναι μόνο οι χαρακτήρες και η ζωντάνια τους […] είναι και η απόδοση των διαφορετικών ιστορικών περιόδων. Και είναι, τέλος, η λογοτεχνικότητα […] αρετές μεγάλες και όχι συχνά συναπαντήματα.
Όλγα Σελλά, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η γραφή της Νικολαΐδου δεν έχει τίποτα το επιτηδευμένο και το εκβιαστικό, τίποτα το πλεονάζον και το περιττό. Στο αρχιτεκτονικό όλον, στα στοιχεία της πλοκής, στους χαρακτήρες και στη χρήση της γλώσσας, παντού υπάρχει η αίσθηση της οικονομίας και της αυτάρκειας. Που σημαίνει: με τα λιγότερα δυνατά μέσα πετυχαίνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ή αλλιώς με τον απλούστερο τρόπο αποδίδεται η πιο σύνθετη πραγματικότητα.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ

Μυθιστόρημα που δεν αγαπήθηκε τυχαία, που συνδυάζει πολλά: Ιστορία, ψυχολογία, πολιτική, πανεπιστημιακό καθεστώς, κοινωνιολογία, μια καθημερινότητα ποιητικά επώδυνη, μαγική, σοφή. Και με λόγο, «άνευ λόγου» ποτέ.
Ελένη Γκίκα, ΕΘΝΟΣ της Κυριακής

Η συγγραφέας κατόρθωσε να γράψει ένα πολυεπίπεδο λογοτέχνημα, ένα μωσαϊκό προσώπων, αντιστικτικά παρουσιασμένων, ένα παζλ από ήρωες, αντιήρωες και αρνητικούς ήρωες, που χαρακτηρίζουν τη μεταπολεμική Ελλάδα.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, ΔΙΑΒΑΖΩ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

H Σοφία Νικολαΐδου έχει εκδώσει μυθιστορήματα (Ο μωβ μαέστρος, Πλανήτης Πρέσπα), συλλογές διηγημάτων (Ξανθιά πατημένη, Ο φόβος θα σε ’βρει και θα ’σαι μόνος), μελέτες και μεταφράσεις. Σπούδασε κλασική φιλολογία και αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας (διδακτορική διατριβή). Διδάσκει δημιουργική γραφή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Από το 2001 συνεργάζεται με την εφημερίδα Τα Νέα για θέματα που αφορούν το βιβλίο.

Την Σοφία Νικολαΐδου φιλοξενήσαμε στο βιβλιοπωλείο μας στις 5-12-2010.
Γι αυτήν την βραδιά κοιτάξτε τις παρακάτω αναρτήσεις μας: