Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Παρουσίαση στην Αθήνα Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012 στις 8.00 μμ στο Πολεμικό Μουσείο του βιβλίου του Γιώργου Χ. Θεοχάρη ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ


ΔΗΜΟΣ ΔΙΣΤΟΜΟΥ - ΑΡΑΧΩΒΑΣ - ΑΝΤΙΚΥΡΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση στο κοινό της Αθήνας
του τιμηθέντος με Κρατικό Βραβείο 2011 στην κατηγορία (Χρονικό - Μαρτυρία)
βιβλίου του Γιώργου Χ. Θεοχάρη
ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ εκδ. βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
με πρωτοβουλία του Δήμου Διστόμου - Αράχωβας - Αντίκυρας
και του Πολιτισμικού Συλλόγου Διστόμου 
την Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012 στις 8.00 μμ στο Πολεμικό Μουσείο
με κεντρικό ομιλητή τον καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών Ηλία Νικολακόπουλο  




Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Τρία χρόνια χωρίς τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη


Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)
Αγανακτώ όταν βλέπω την αγωνιώδη προσπάθεια πρώην συντρόφων του, να εντάξουν τον Μιχάλη σε κομματικούς σχηματισμούς που δεν υπήρχαν όσο αυτός βρισκόταν στη ζωή.
Αγανακτώ και με όσους κάνουν υποθέσεις και τοποθετούν πιθανολογώντας αγωνιστές αλλοτινών εποχών σε οργανώσεις του παρόντος.
Αγανακτώ γιατί όλοι αυτοί αντί με τη στάση τους να δείχνουν πως εμπνέονται από τα οράματα, τους αγώνες , τις θυσίες ή ότι άλλο χαρακτήριζε εν ζωή τις ηγετικές αυτές φυσιογνωμίες, αυθαίρετα τους εντάσσουν στο κάδρο του μικρόκοσμου που βιώνουν εξυπηρετώντας ποταπές κομματικές σκοπιμότητες δίχως να καταλαβαίνουν ή ακόμα χειρότερα χωρίς να νοιάζονται αν αυτή η ενέργεια προσβάλλει τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι τιμούν.
Κι όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε, έστω και λίγο, από κοντά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη ή όσοι εμπεδώσαμε τους λόγους του στα συνέδρια του ΣΥΝ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την εμμονή του να κλείνει τις πιο θυελώδεις ομιλίες του με την υπενθύμιση ότι αν συμβεί κάτι διασπαστικό "αυτός θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα".
Ο Μιχάλης έφυγε σαν σήμερα πριν 3 χρόνια.

Με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο η ανάρτησή μου τότε ...

Μιχάλη τώρα που έφυγες δε γίναμε φτωχότεροι. Ορφανέψαμε.

Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Evpedia©. Μία μέθοδος που υποστηρίζει μία παιδεία που γίνεται ευ (αγαθή, πολύπλευρη και διαρκής) άρα γίνεται Eυπαιδεία, η οποία ως πολυδιάστατη δεν έχει πεπερασμένα όρια.

¤ Evpedia©

Μια ευρεία περίληψη από την πρώτη διεθνή παρουσίαση της Evpedia μεθόδου από τον Γεώργιο Γάκη στο Επιμελητήριο της Λιβαδειάς 16-5-12

Η διαρκής και απόλυτη θήρευση υλικών αγαθών ως αυτοσκοπός, δηλαδή αυτό που λέει ο Διογένης ο Κυνικός, πως οι άνθρωποι μοχθούν για να αποκτήσουν άχρηστα πράγματα όχι όμως την αρετή, εξ’ ατομικεύει τον άνθρωπο, αφού κανείς ασφαλώς δεν αγωνίζεται για να πλουτήσει ο άλλος.

Η «Αριστοτελική» λοιπόν «Ευδαιμονία», η οποία παραλαμβάνεται ως πνευματικό άλλοθι από τον Δυτικό πολιτισμό, μετασχηματίζεται με «πονηριά» κατά την  εξελικτική διαδικασία της Ιστορίας, σε «Οικονομική Ευδαιμονία», που ευαγγελίζεται την ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία του σύγχρονου ανθρώπου, είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε πως «ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ον κοινωνικό», όταν όμως γίνεται υπέρτατος αυτοσκοπός ο πλούτος, το  Άτομο - «Ιδιώτης» περιθωριοποιεί το Πρόσωπο - «Πολίτης».

Η πρόσφατη οικονομική κρίση απέδειξε πως τα «μεγαλεπήβολα» αναπτυξιακά πλάνα, τα  brand names με το «τεράστιο ειδικό βάρος», η «ενδελεχής» ανάλυση των  μετοχών των εταιρειών, ο χρηματιστηριακός «πυρετός», και η πληθώρα «ειδικών» επί των χρηματαγορών, δεν αποτελούν από μόνα τους ικανά και αναγκαία εχέγγυα για την υγιή πορεία των επιχειρήσεων και της κοινωνίας.

Οι «γκουρού – αυθεντίες» απεδείχθησαν τελικά πλήρως ανεπαρκείς, αφού η μία κρίση διαδέχεται την άλλη.

Ακούμε λοιπόν και μαθαίνουμε για Cds, για Cacs, για PSI, για Spreads Δεκαετούς Ομολόγου, για τοξικά προϊόντα, για εύκολο πλουτισμό, και ξεχνάμε συνεχώς έννοιες όπως, υγιής ανταγωνισμός, ανάπτυξη, αλληλεγγύη, ανθρώπινες σχέσεις, χαρά της δημιουργίας, ικανοποίηση του επιχειρήν, σεβασμός στη Φύση, στην Πολιτεία, στην Επιχείρηση, στον Άνθρωπο.   

Η οικονομία (με την ευρύτερη έννοιά της), αλλά και όλες οι εμπλεκόμενες συνιστώσες, ίσως ήρθε η ώρα λοιπόν, να αποκτήσουν «αξιακά» όρια στον δρόμο για την ανάπτυξη τους, αναθεωρώντας την έως σήμερα στάση τους, με αναγνώριση πλέον του Ανθρώπου όχι ως Πόρο, αλλά ως Προσωπικότητα.

Έτσι λοιπόν με αυτό το ερέθισμα ξεκίνησε να δημιουργείται μία νέα μέθοδος ανάπτυξης προσώπων (τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο), η Evpedia©, που διαφοροποιείται από άλλες, αφού δεν βασίζεται μόνο στην απόκτηση δεξιοτήτων με τη χρήση τεχνικών και δεν έχει σκοπό την apriori αποδοχή κεκτημένης γνώσης. Απευθύνεται σε μεμονωμένα άτομα, ομάδες ατόμων, ιδιοκτήτες, στελέχη και υπαλλήλους επιχειρήσεων, που επιθυμούν να αναπτυχθούν τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε επαγγελματικό και να αναπτύξουν άλλους με τη σειρά τους, αναβαθμίζοντας τις επιχειρήσεις στις οποίες είναι λειτουργοί.

Μία μέθοδος που υποστηρίζει μία παιδεία που γίνεται ευ (αγαθή, πολύπλευρη και διαρκής) άρα γίνεται Eυπαιδεία, η οποία ως πολυδιάστατη δεν έχει πεπερασμένα όρια.

Ξεκινάει απ΄ τη στιγμή που κάποιος αποφασίσει συνειδητά να την ακολουθήσει, και συνεχίζει δια παντώς.

Δεν παύει όμως να εμπεριέχει συγκεκριμένους στόχους, μεθοδολογία με δομή, ενότητες και συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης. 

Στόχοι της Evpedia©

Τελικά όμως ποιοι είναι οι στόχοι της Evpedia©; 

*     Η συνειδητή υιοθέτηση αξιών, ως παράγοντα που επηρεάζει την σκέψη και την πρακτική του ανθρώπινου δυναμικού αλλά και των ίδιων των επιχειρήσεων. 

*     Η προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη προσώπων, στελεχών και υπαλλήλων, μέσω της ποιοτικής αναβάθμισής τους. 

*     Η ενθάρρυνση του «παρωθούμενου» και του «παρωθούντος». 

*     Η ανάπτυξη του προσώπου και της ομάδας μέσω της ομαδικότητας. 

*     Η βελτίωση του κλίματος μέσα στην επιχείρηση  

*     Ο από κοινού καθορισμός και η επίτευξη στόχων.

*     Η ανάδειξη προσωπικοτήτων, στελεχών, επαγγελματιών . 

*     Η διαπίστωση επιλογών και η αναγνώριση ευκαιριών. 

*     Η ικανοποίηση των Επιχειρήσεων, των στελεχών και των υπαλλήλων για τον καθημερινό τρόπο εργασίας αλλά και για την επίτευξη των στόχων. 

*     Η διαχρονική ισχύς όλων των παραπάνω.
 

Η πρακτική προσέγγιση της μεθόδου, συμπεριλαμβάνεται σε ένα σύστημα με την ονομασία :

¤  PoHoIoVoOoSo project©

Discover Evpedia in Classical Values

Path of Hellenic Individuals Values Of Spirit

(Το Μονοπάτι των Ξεχωριστών Αξιών Του Ελληνικού Πνεύματος)

Επιτυγχάνει, με συνεχή συζήτηση, παρώθηση, ανάπτυξη, με τη χρήση επαγγελματικών παιχνιδιών, με τεχνικές πνευματικής εγρήγορσης, με παιχνίδια ρόλων, αναλύοντας συγκεκριμένες μελέτες περιπτώσεων, πολύ συχνά εκτός γραφείου ή κλειστών χώρων, για παράδειγμα στην ύπαιθρο, εναρμονίζοντας στη σύγχρονη επιχείρηση, τα οφέλη της Περιπατητικής του Αριστοτέλη, της Φυσιογνωμικής και της Απολογιστικής του Πυθαγόρα, της Μαιευτικής του Σωκράτη, αλλά και άλλων σύγχρονων μεθόδων και τεχνικών.

(ξέρετε πόσο καλύτερα αποτελέσματα θα είχαν οι υπεύθυνοι προσωπικού, αν έκαναν τις συνεντεύξεις για προσλήψεις ή αναβαθμίσεις υπαλλήλων τους, περπατώντας χαλαρά στον Εθνικό Κήπο ή για τη Λιβαδειά στην Κρύα, χρησιμοποιώντας τεχνικές σαν τη Φυσιογνωμική του Πυθαγόρα, και όχι μέσα στα γραφεία τους ;)   

Η μέθοδος τελικά εφαρμόζεται με συγκεκριμένο, αλλά όχι τυποποιημένο τρόπο, αναγνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες της κάθε επιχείρησης, αλλά και έχοντας κατά νου, ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και δεν είναι ορθό να εφαρμόζονται συνταγές ομαδικού τύπου. 

Γεώργιος Κ. Γάκης

BSc, M.B.A.

Υποψήφιος Διδάκτορας AZTECA UNIVERSITY

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Μνήμη Σπύρου Τσακνιά

Ο Σπύρος Τσακνιάς στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1998)

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η μνήμη γεμίζει από τις εικόνες και τα λόγια που μας άφησε παρακαταθήκη ο φίλος μας Σπύρος Τσακνιάς.
Ο Σπύρος Τσακνιάς ήταν ο διανοούμενος που από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας περιέβαλλε με αγάπη και στήριξε με πάθος την προκλητική για τότε ( αρχές της δεκαετίας του '90 ) ιδέα να μετατρέψουμε το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ στη Λιβαδειά σε ένα χώρο ανοιχτό στο διάλογο με την παρουσίαση σε τακτική βάση βιβλίων αλλά και την προβολή πνευματικών ανθρώπων των οποίων το έργο άξιζε ιδιαίτερης προσοχής.
Ο ίδιος μας επισκέφτηκε δύο φορές. Τη μια με τον Μανώλη Αναγνωστάκη όπου μίλησε για το έργο του Ποιητή σε μια εκδήλωση που οργανώσαμε με την τοπική οργάνωση του Συνασπισμού και την άλλη όταν μας ανέλυσε στο βιβλιοπωλείο ένα σπουδαίο βιβλίο «ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ  ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» από τη σειρά «Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» που είχε ξεκινήσει με τη διεύθυνση του Παν . Κονδύλη, στις εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ - του άλλου αξέχαστου φίλου Γιάννη Δουβίτσα, . Ήταν όμως και σε συνεχή επαφή μαζί μας με τις υποδείξεις του, τις απόψεις του τη διαμεσολάβηση για την πρόσκληση άλλων ομιλητών.

Ο Σπύρος Τσακνιάς γεννήθηκε το 1929 στη Λαμία. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική και εργάστηκε για ένα διάστημα ως δημοσιογράφος. Στα γράμματα εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50.  Παράλληλα με το ποιητικό του έργο ασχολήθηκε με την κριτική. Κατά καιρούς είχε τακτικές στήλες βιβλιοκρισίας στα περιοδικά «Λέξη» και «γράμματα και τέχνες» και στις εφημερίδες «Το Βήμα» και « Τα Νέα». Πλούσιο και το μεταφραστικό του έργο που καλύπτει ποίηση, πεζογραφία και δοκίμιο.  Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 1999.
Έργα  του:
·       1976  Εν Αυλίδι (ποίηση)
·       1976  Ιστορίες για τον Σέργιο (ποίηση)
·       1979  Ο κύκλος (ποίηση)
·       1982  Πτέρυξ χρονίων παθήσεων (ποίηση)
·       1983  Η βαλίτσα του ξένου (πεζογραφία)
·       1983  Δακτυλικά αποτυπώματα ( δοκίμιο)
·       1984  Ονειροσκόπιο (ποίηση)
·       1987  Χαμηλό βαρομετρικό (ποίηση)
·       1987  Ετερώνυμα (δοκίμιο)
·       1990  Επί τα ίχνη (δοκίμιο)
·       1992  Ορατότης μηδέν  (ποίηση)
·       1993  A propos - Αναστοχασμοί και σχόλια (δοκίμιο)
·       2000  Πρόσωπα και μάσκες (δοκίμιο)

Ο Σπύρος Τσακνιάς στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1998)
Επίσκεψη

Όλη μέρα πάστρευε το σπίτι σφουγγάριζε τα πατώματα
γυάλιζε το μπρούντζινα σκεύη κι ασβέστωνε τα πεζούλια.
Προς το βράδυ απόκανε κι έκατσε στη γωνιά της να ξαποστάσει
με μισό φλιτζάνι καφές και μισό παξιμάδι.
Τότε ήρθε ο Άγγελος του Κυρίου και της χαμογέλασε γλυκά
κι εκείνη ντράπηκε κι έλυσε την ποδιά της και την έκρυψε βιαστικά κάτω
από το πανέρι με τ΄ασπρόρουχα. Ύστερα τον κοίταξε στα μάτια ανήσυχα
 κι ο Άγγελος του Κυρίου κατάλαβε
και πήρε ένα παλιό λαϊκό περιοδικό που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο
 και το ξεφύλλιζε κάνοντας πως διαβάζει.
Πετάχτηκε τότε στην κουζίνα και ζέστανε το φαΐ
κι ύστερα βγήκε στην αυλή
 και μάζεψε τα σεντόνια που είχε απλώσει από το πρωί
για να στεγνώσουν δίπλωσε βιαστικά τις κάλτσες κι έστρωσε το τραπέζι.
 Σαν τέλειωσε κι αυτό φόρεσε τη ζακέτα της και στάθηκε
καρτερικά δίπλα στην πόρτα.
 Κι ο Άγγελος του Κυρίου παράτησε το περιοδικό πάνω στο κομοδίνο
και βγήκανε μαζί στο δρόμο.
Κι εκείνη κλείδωσε την πόρτα κι έβαλε όπως πάντα
το κλειδί μέσα στη γλάστρα.
Σπύρος Τσακνιάς (1929 - 1999)

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΑΓΓΛΙΣΤΙ GOLDEN DAWN, ΓΑΛΛΙΣΤΙ L’AURORE DOREE



ΑΓΓΛΙΣΤΙ GOLDEN DAWN,
ΓΑΛΛΙΣΤΙ L’AURORE DOREE







Δεν θυμάμαι να έγραψα ή να συζήτησα ποτέ για τη Χρυσή Αυγή: είναι η πρώτη και, πιθανότατα, η τελευταία φορά. Η ζωή είναι σύντομη, δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε διάθεση να ασχολούμαι με ηλιθίους. Το 2004, όταν έκανα μια έρευνα για τις ακροδεξιές και νεοναζιστικές οργανώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες (Κου Κλουξ Κλαν, Posse Comitatus, Αργυροχίτωνες) βρισκόμουν σε διαρκή κατάσταση κλαυσίγελου: δεν επρόκειτο για άτομα φυσιολογικά ή, έστω, «οριακά»· επρόκειτο για τρελούς, και μάλιστα τρελούς για δέσιμο. Αλλά στις ΗΠΑ δεν προβλέπεται «δέσιμο» σε τέτοιες περιπτώσεις, πράγμα που υπονομεύει, νομίζω, την αμερικανική δημοκρατία. Θα θίξω λοιπόν δύο ζητήματα: πρώτον, ένα πολιτικό και θεσμικό -το ότι ο Άρειος Πάγος όφειλε να αρνηθεί το δικαίωμα της Χρυσής Αυγής να συμμετάσχει στις εκλογές· δεύτερον, ένα προσωπικό – το ότι όχι μόνο δεν τη «φοβάμαι», ως πολίτης, αλλά ότι τη βρίσκω γκροτέσκα και αξιοθρήνητη.
            Σύμφωνα με τη νομοθεσία απαγορεύεται να συμμετέχουν στις εκλογές κόμματα και άτομα που απειλούν ή προτρέπουν σε ποινικά εγκλήματα. Η Χρυσή Αυγή και απειλεί και προτρέπει σε ποινικά εγκλήματα: οι ιδέες της πρέπει να είναι ελεύθερες –όπως είναι όλες οι ιδέες ακόμα και οι θεοπάλαβες (σατανιστικές, βρικολακίστικες, προφητικομεσσιανικές) - οι πράξεις της όμως εμπίπτουν, απλούστατα, στον ποινικό κώδικα. Στην Ελλάδα πλανάται η παρεξήγηση ότι στη δημοκρατία κάνουμε ό,τι θέλουμε· γι’ αυτό το κοινωνικό μας οικοδόμημα είναι σαθρό, γι’ αυτό η πολιτική μας συμπεριφορά παραμένει νηπιώδης. Επιπροσθέτως, δεν σεβόμαστε το Κοινοβούλιο: απόδειξη η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού· απόδειξη κι ότι το ανώτατο δικαστήριο της χώρας επιτρέπει την κατάληψη εδράνων από εγκληματίες.

Το ότι η Χρυσή Αυγή απέσπασε τόσες ψήφους δεν μας δίνει βαρυσήμαντες πληροφορίες πέρα από το αυτονόητο: η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής δημιούργησε δυσαρέσκεια και ρατσιστικά αντανακλαστικά – δεν τεκμαίρεται ότι οι πολίτες έγιναν στρατευμένοι φασίστες. Έχουμε χαμηλό επίπεδο παιδείας, ο κάθε άνθρωπος βασανίζεται από τις έγνοιες του και δεν γνωρίζει σε βάθος τις κοινές υποθέσεις, οι οποίες είναι, εξάλλου, αρκετά περίπλοκες. Η δράση μας προκύπτει από τις πληροφορίες που έχουμε για τον κόσμο: «ο κόσμος, γιε μου, είναι μια γυάλα γεμάτη νερό», λέει ο μπαμπάς-ψάρι στο παιδί-ψάρι. Αν ο μικρόκοσμος των ψηφοφόρων εκπίπτει καθημερινά από την παρουσία εξαθλιωμένων που απειλεί τους εν εξαθλιώσει γηγενείς, ενισχύονται οι βάναυσες ιδεολογίες και οι μισανθρωπικές αντιδράσεις. Οι θεσμοί –όπως ο Άρειος Πάγος- υπάρχουν για να απομονώνουν τις ιδεολογίες και τα άτομα που οδηγούν σε παράνομους τρόπους συμπεριφοράς. Εξάλλου, ο δημόσιος λόγος, μια εξουσία ανάμεσα στις άλλες, πρέπει να έχει όρια: το πού θα βρούμε το κριτήριο που επιτρέπει να διακρίνουμε τους «καλούς» περιορισμούς από τους «κακούς» είναι ένα ανοιχτό ζήτημα, το οποίο ωστόσο μπορεί να οριστεί, σε μεγάλο βαθμό, μέσω της λογικής. Το να θέτουμε όρια στην ελευθερία έκφρασης δεν σημαίνει ότι ζητάμε την εγκαθίδρυση της λογοκρισίας· απλώς ζητάμε υπευθυνότητα εκ μέρους εκείνων που έχουν τη δύναμη να μεταδίδουν πληροφορίες και γνώμες. Η υπευθυνότητα αυξάνεται με τη δύναμη που διαθέτουν και που θα έπρεπε να προκαλεί ανάλογη επιφύλαξη. Κοντολογίς, η ελευθερία που έχει η κότα να πιάσει την αλεπού είναι μια αστειότητα εφόσον δεν έχει αυτή την ικανότητα. Η ελευθερία της αλεπούς είναι πιο επικίνδυνη εφόσον είναι η πιο δυνατή. Υπό αυτή την έννοια τα μέσα ενημέρωσης δεν θα έπρεπε να δίνουν βήμα στη Χρυσή Αυγή η οποία, επαναλαμβάνω, έχει την ελευθερία της διάδοσης των ιδεών της πλην όμως με δικά της μέσα. Πράγματι, τα ΜΜΕ απέφυγαν να δώσουν βήμα, αλλά, τελευταία, λίγο πριν από τις εκλογές, υπέκυψαν στις πιέσεις, δικαιολογώντας την αλλαγή στάσης με ωφελιμιστική λογική: αν οι ψηφοφόροι δουν τους τερατώδεις Χρυσαυγίτες δεν θα τους ψηφίσουν. Κατανοητή η ωεφελιμιστική λογική· η ηθική όμως παραμένει ανώτερο μέγεθος και αξία: ό,τι δεν πρέπει να γίνεται δεν πρέπει να γίνεται. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει θέση ούτε στα μέσα ενημέρωσης, ούτε στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Το δεύτερο ζήτημα, όπως προανέφερα, σχετίζεται με την απόκρισή μας στην ευκαιριακή ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν ήξεραν περί τίνος επρόκειτο, ότι ψήφιζαν δηλαδή αυτό που λέγαμε επιεικώς κάποτε «ΚΔΟΑ» (κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια) κι ότι η τιμωρητική τους ψήφος τοποθετούσε στη Βουλή μια συμμορία ψυχωσικών. Ψυχικές ασθένειες διαγιγνώσκονται εύκολα σε πολλούς πολιτικούς (εξουσιομανία, μυθομανία, ναρκισσισμός, κλεπτομανία, παράνοια, επιδειξιμανία), η Χρυσή Αυγή όμως δεν εντάσσεται σ’ αυτές τις κατηγορίες των νευρωτικών. Οι αρχηγοί της πάσχουν από σαφείς διανοητικές ανωμαλίες ψυχωσικού τύπου: απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, τρέλα του μεγαλείου, μισανθρωπισμό, παραισθήσεις. Πολλοί από αυτούς εκδηλώνουν συμπτώματα σχιζοφρένειας: αυταπάτες, αποδιοργανωμένη σκέψη και ομιλία, παραλήρημα, αμβλύνοια, φτώχεια του λόγου (αλογία), ανηδονία, έλλειψη επιθυμίας να δημιουργήσουν σχέσεις με ανθρώπους (ακοινωνία). Πρόκειται για μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών του κεντρικού νευρικού συστήματος, που οφείλονται είτε σε σοβαρά ψυχικά τραύματα, είτε σε χαμηλή νοημοσύνη, ή και στα δύο. Επειδή έχω αποφοιτήσει από τη Φαρμακευτική, μοιραία σκέφτομαι τη φαρμακευτική αγωγή που συνιστάται σε αυτές τις περιπτώσεις, συχνά με θετικά αποτελέσματα. Αλλά βεβαίως τον πρώτο λόγο έχουν οι ψυχίατροι, όχι οι φαρμακολόγοι.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια καρικατούρα και η γενική της συνέλευση μού φέρνει στο μυαλό μαζώξεις της Μαφίας: ο Μπάμπης ο Χοντρός, ο Λάκης ο Φονιάς, ο Ρούλης ο Φρυδάτος, ο Στέλιος ο Φούρναρης (υπαρκτό πρόσωπο που αρέσκεται σε φούρνους μικρο-Εβραίων), ο Βρασίδας ο Μάγκας, ο Βάγγος ο Χασάπης – και πάει λέγοντας. Θέλω να πω: αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι σε ατομικό επίπεδο –μιας και εκδηλώνουν προθέσεις κατά συρροήν δολοφόνου- αλλά όχι σε κοινωνικό· δεν απειλούν το πολίτευμα και την κοινωνία μας. Παραείναι ανόητοι, παραείναι υστερικοί, παραείναι άρρωστοι και ταυτοχρόνως γελοίοι… Λιγοστοί πολίτες έλκονται από τέτοια βλακεία και ασχήμια, ακόμα κι αν δεν έχουν ιδέα από τα εγκλήματα του φασισμού και του ναζισμού. Εξάλλου, ας δείξουμε υπομονή: οι νέοι, όσοι, για παράδειγμα, ακούνε σήμερα Black Metal και φοράνε μπλουζάκια με σβάστικες θα μεγαλώσουν και θα ξεχάσουν το Black Metal και τις σβάστικες – θα συνιστούσα ψυχραιμία σε γονείς και δασκάλους· τα «παιδιά» αναζητούν ψηλαφώντας τον δρόμο τους μέσα σ’ έναν λαβύρινθο. Όπως και οι μεγάλοι.
Θα συνιστούσα ψυχραιμία και στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής: όλοι κάνουμε λάθη· οι περισσότεροι από μας παρασύρονται σε κάποια στιγμή της ζωής τους από αιματηρά οράματα, από συνθήματα μίσους. Ωστόσο, όλα μπορούν να διορθωθούν: ακόμα και η αρρωστημένη ψυχοσύνθεση των μελών της Χρυσής Αυγής επιδέχεται θεραπεία – με υπομονή και χωρίς καμιά υποχώρηση. Χωρίς καμιά υποχώρηση.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε φαρμακευτική στην Αθήνα, ιστορία και πολιτισμούς στο Παρίσι, ιστορία της αμερικανικής πόλης στη Νέα Υόρκη καθώς και γαλλική φιλολογία στην Αθήνα. Έχει γράψει τρεις συλλογές διηγημάτων ("Μέρες που έμοιαζαν με μανταρίνι", "Το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ", "Άλφαμπετ Σίτυ"), δύο βιβλία για τον κινηματογράφο ("Κινηματογραφημένες πόλεις", "Ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου 1976-1992"), οκτώ μυθιστορήματα ("Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης", "Αύριο, μια άλλη χώρα", "Ο υπόγειος ουρανός", "Το εργοστάσιο των μολυβιών", "Φτωχή Μάργκο", "Άλμπατρος", "Κινέζικα κουτιά", "Λίγο από το αίμα σου"), που έγιναν τα περισσότερα μπεστ σέλερ, τις νουβέλες: "Γράμμα από την Αλάσκα", "Θάνατος το ξημέρωμα", "Η φυγή", "Συγχώρεση", "Πιτσιμπούργκο", καθώς και τα βιβλία για παιδιά "Η Μάριον στα ασημένια νησιά και τα κόκκινα δάση" και "Γράμμα από ένα δράκο". Μαζί με τον Ηλία Ιωακείμογλου, έγραψαν από κοινού τα βιβλία: "Αριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος" και "Για τη σημαία και το έθνος".
Σταθερή φίλη του βιβλιοπωλείου μας, έχει παρουσιάσει βιβλία της κατ' επανάληψη και μας τιμά με την τακτική αρθρογραφία της στο παρόν blog.

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

ΤΑ ΜΑΡΑΣΛΕΙΑΚA 1925-1927


Κυκλοφόρησε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο της
MΑΡIΑΣ ΡΕΠΟYΣΗ
ΤΑ ΜΑΡΑΣΛΕΙΑΚA 1925-1927

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της διαμάχης που ξέσπασε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο τον Μάρτιο του 1925 και απασχόλησε την κοινή γνώμη και τον πολιτικό κόσμο για μια κρίσιμη διετία. Η αφετηρία της αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η Ρόζα Ιμβριώτη φερόταν να διδάσκει την Επανάσταση του 1821 και γενικά το μάθημα της Ιστορίας· κατέληξε, όμως, να θέσει υπό αμφισβήτηση το συνολικό μεταρρυθμιστικό έργο που επιτελούνταν εκεί, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Δελμούζου, ακυρώνοντας έτσι, για μία ακόμα φορά, τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης.

Στο ανά χείρας βιβλίο, τα Μαρασλειακά εντάσσονται σ’ ένα περιβάλλον αναθεώρησης της εθνικής ταυτότητας, που έχει ως πυλώνες την ιστορία, την εκπαίδευση και τα φύλακαι λειτουργεί απειλητικά για τα κυρίαρχα εθνικά, πολιτειακά και έμφυλα σχήματα. Η αφήγησή τους ακολουθεί δύο οδούς που συναντώνται. Η πρώτη επιχειρεί να αφηγηθεί τα καθέκαστα στο Μαράσλειο, να ακολουθήσει την εσωτερική γραμμή των γεγονότων στις διαφορετικές εκδοχές τους, να τα εντάξει στο επιστημονικό και εκπαιδευτικό τους πλαίσιο, να ιστορήσει τι τελικά συνέβη στο Μαράσλειο. Η δεύτερη ακολουθεί τη δημόσια αναπαράσταση των Μαρασλειακών, και την επιτέλεσή τους στη δημόσια σκηνή.

Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης πρωτογενή κείμενα που δίνουν τον λόγο στους πρωταγωνιστές των Μαρασλειακών και επιτρέπουν στους αναγνώστες να δημιουργήσουν τις δικές τους διαδρομές.

* * *
Η Μαρία Ρεπούση γεννήθηκε το 1954 στον Πειραιά. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης στην Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ. Αποφοίτησε από το Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και υποστήριξε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο Παρίσι Ι της Σορβόννης. Από το 1993, διδάσκει ιστορία και διδακτική της ιστορίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ανάλογα είναι τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα.

Η Μαρία Ρεπούση έχει ασχοληθεί κυρίως με την ιστορία στην εκπαίδευση. Στην εργογραφία της ανήκουν τα Μαθήματα Ιστορίας, Από την ιστορία στην ιστορική εκπαίδευση (Καστανιώτης, 2004), καθώς και η συν-συγγραφή, συγγραφή και επιμέλεια βιβλίων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκπαιδευτικού λογισμικού που προορίζονται για την εκπαίδευση. Στο πλαίσιο αυτής της δραστηριότητας, υπήρξε επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας του επίμαχου Βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού Στα Νεότερα και Σύγχρονα Χρόνια (Βιβλιόραμα, 2007).

Η Μαρία Ρεπούση από προχθές 6/5/2012 είναι και μέλος του κοινοβουλίου καθ' όσον υπερψηφίσθηκε στο ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ στον Πειραιά.

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Στην ιερή μνήμη των νεκρών του Διστόμου καθώς και σ' όλους όσους αντιστέκονται τούτες τις ώρες στον βόρβορο του νεοναζισμού στην μακελεμένη πατρίδα μας" αφιέρωσε ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ το Κρατικό βραβείο για το βιβλίο ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ.



"Αφιερώνω το βραβείο στην ιερή μνήμη των νεκρών του Διστόμου καθώς και σ' όλους όσους αντιστέκονται τούτες τις ώρες στον βόρβορο του νεοναζισμού στην μακελεμένη πατρίδα μας".


Με αυτά τα λόγια έκλεισε ο Γιώργος Θεοχάρης την παρέμβασή του κατά την παραλάβή του Κρατικού βραβείου για το βιβλίο των εκδόσεών μας ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ (ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ) στην κατάμεστη αίθουσα του β' ορόφου του Μουσείου Μπενάκη η οποία σείστηκε από τα χειροκροτήματα του κοινού το οποίο μας έδωσε και το δικό του βραβείο με την αυθόρμητη και συγκινητική αντίδρασή του.

Παραθέτουμε το ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Λαμπρινής Κουζέλη στο ΒΗΜΑ 1/4/2012

Σε ζεστή ατμόσφαιρα – μεταξύ συναδέλφων και συνοδοιπόρων οι παλαιότεροι και συνοδευόμενοι από το ενθουσιώδες κοινό των φίλων τους οι νεότεροι – οι συγγραφείς που τιμήθηκαν με τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011 για τη λογοτεχνία, τη μετάφραση και το παιδικό βιβλίο παρέλαβαν τα βραβεία τους σε επίσημη τελετή πουπραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς.

Μολονότι το βιβλίο δοκιμάζεται σκληρά από την κρίση, «οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, αυτές που θα τον βγάλουν από την κρίση, είναι όχι απλά παρούσες αλλά και πιο παρεμβατικές από ποτέ, αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα που στέλνει η αποψινή γιορτή στην ελληνική κοινωνία» είπε κλείνοντας τον χαιρετισμό του ο υπουργός ΠολιτισμούΠαύλος Γερουλάνος, ο οποίος παρέστη σε μέρος της τελετής και απένειμε τα πρώτα βραβεία.

Απόντες ήταν από το γεμάτο αμφιθέατρο οι πολιτικοί κάθε χρωματισμού, όχι όμως η πολιτική και η ελληνική κρίση. «Στην ιερή μνήμη των νεκρών του Διστόμου και σε όσους αγωνιζόμαστε να μη δημιουργηθεί κοίτη στην οποία θα τρέξει ο βόρβορος του νεοναζισμού πάνω στο μαρτυρημένο σώμα τούτης της πατρίδας» αφιέρωσε – μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων – το βραβείο του ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης, ο οποίος παρέλαβε το Βραβείο μαρτυρίας-χρονικού για το βιβλίο του «Δίστομο - 10 Ιουνίου 1944: το ολοκαύτωμα» (Σύγχρονη Έκφραση, 2010).



Η Άννα Καρακατσούλη παραδίδει το βραβείο στον Γιώργο Θεοχάρη
Νωρίτερα, παρατεταμένο χειροκρότημα είχε αποσπάσει η αναφορά του ποιητή Θοδωρή Ρακόπουλου στους έλληνες της διασποράς και στο νέο κύμα μετανάστευσης. «Εύχομαι να ανατραπεί η παρούσα κατάσταση που αναγκάζει Έλληνες να ζουν και να γράφουν ελληνικά μακριά από την Ελλάδα» κατέληξε ο συγγραφέας – που ζει στο εξωτερικό από το 2004 –, ο οποίος μοιράστηκε το νέο Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα με τον πεζογράφο Μιχάλη Γεννάρη.

Άλλοι μίλησαν σε τόνο περισσότερο προσωπικό και συγκινητικό. Ο τιμημένος με το Βραβείο ποίησης Γιώργος Μαρκόπουλος αφιέρωσε τη βραδιά στη μνήμη των ποιητών της γενιάς του '30 αλλά και των μεταπολεμικών ποιητών, «στη σιδηρά πυροβολαρχία της ελληνικής ποίησης που μας τάισε κρουστό ψωμί και καλό γάλα» αλλά και στους προσφάτως εκλιπόντες συνοδοιπόρους Γιάννη Βαρβέρη και Αργύρη Χιόνη.

Τους αναγνώστες ευχαρίστησε ο βραβευθείς με το Βραβείο διηγήματος Χρήστος Οικονόμου λέγοντας πως χαίρεται αν με τα διηγήματά του βοήθησε κάποιους ανθρώπους«να κρατήσουν την πίστη τους όταν ο κόσμος συνωμοτεί για να τη χάσουμε».

«Τη μετάφραση και τα μάτια σας» προέτρεψε τους νέους μεταφραστές ο παλαίμαχος Άρης Μπερλής, ο οποίος τιμήθηκε με το Βραβείο απόδοσης έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα, το πρώτο βραβείο στη σαραντάχρονη καριέρα του, και συμπλήρωσε: «Ο ρόλος του μεταφραστή στην εθνική γραμματολογία είναι εξίσου σπουδαίος με τον ρόλο των συγγραφέων που παράγουν πρωτογενές λογοτεχνικό έργο».

Από την πλευρά του, ο κλασικός φιλόλογος Δημήτρης Μαρωνίτης, ο τιμηθείς με το νέο Βραβείο απόδοσης έργου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα νέα ελληνικά, με τη φράση «Είναι η πρώτη φορά που αναγνωρίζεται επισήμως η τιμή της ενδογλωσσικής μετάφρασης ασκημένης σε θεμελιακό έργο της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας»υπογράμμισε τη σημασία του νέου βραβείου για τον διάλογο με το αρχαιογλωσσικό παρελθόν μας.

Θερμά χειροκροτήθηκε η Κάρμεν Βιλέλα, η μεταφράστρια του Ροΐδη στα ισπανικά, όταν εξέφρασε τη συγκίνησή της για το Βραβείο απόδοσης έργου ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα, το οποίο μοιράστηκε με τον ελληνικής καταγωγής αμερικανό νεοελληνιστή Πίτερ Τζέφρις. «Το βραβείο είναι σημαντικό για μένα γιατί μου το απονέμετε εσείς οι Έλληνες και σας ευχαριστώ από καρδιάς» είπε η ισπανίδα μεταφράστρια η οποία μόλις ολοκλήρωσε και τη μετάφραση του «Καπετάν Μιχάλη» του Καζαντζάκη.

Αν η μετάφραση διευκολύνει τον διάλογο με τον Άλλον και η ενίσχυσή της από την πολιτεία εντείνει την εξωστρέφειά μας, το παιδικό βιβλίο είναι εκείνο που χτίζει αναγνώστες. «Η παιδική λογοτεχνία δεν είναι αποπαίδι της λογοτεχνίας ενηλίκων, τους αναγνώστες τους σμιλεύουμε σε μικρή ηλικία με το καλό παιδικό βιβλίο και είναι μεγάλη η ανάγκη να το ενισχύουμε σήμερα που έχει να αντιπαλέψει την ηλεκτρονική εικόνα», θύμισε το αυτονόητο που συχνά λησμονούμε ο Χρήστος Μπουλώτης, ο οποίος παρέλαβε το Βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου.

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Θάνος Μικρούτσικος και έλληνες καλλιτέχνες, πολλές ήταν όμως οι απουσίες τόσο από τον λογοτεχνικό όσο και από τον εκδοτικό κόσμο.

Μέγας απών από τους βραβευθέντες ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο οποίος δεν αποδέχθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του.

«Αν το έργο του υπαγορεύει στον Χριστιανόπουλο να μην αποδεχτεί την τιμή, δεν ακυρώνει όμως τη διάκριση της πολιτείας» υπογράμμισε μιλώντας εκ μέρους της κριτικής επιτροπής ο νεοελληνιστής Δημήτρης Καργιώτης.

Το «εναντίον», όπως εκφράζεται στο περίφημο ομώνυμο κείμενο του Χριστιανόπουλου του 1979, στο οποίο μεταξύ άλλων ο ποιητής εναντιώνεται στις βραβεύσεις «από όπου κι αν προέρχονται», αποτελεί για τον Χριστιανόπουλο καταστατική συνθήκη επισήμανε ο ομιλητής, «είναι το καθεστώς που ορίζει τον άνθρωπο του πνεύματος».