Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Παρουσίαση του βιβλίου του Οδυσσέα Ιωάννου «Το νερό να γίνεις» στη Λιβαδειά Δευτέρα 4 Απριλίου στις 20:15 στο βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση


Εκδήλωση
Παρουσίαση του βιβλίου του Οδυσσέα Ιωάννου
«Το νερό να γίνεις» στη Λιβαδειά
Το βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση και οι Εκδόσεις Πατάκη
σας προσκαλούν τη Δευτέρα 4 Απριλίου 2016 στις 20:15
σε μία συνάντηση με τον Οδυσσέα Ιωάννου 
με αφορμή το βιβλίο του
Το νερό να γίνεις
Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με τον
δημοσιογράφο-ραδιοφωνικό παραγωγό του ΒΗΜΑ FM 99,5
Νίκο Θρασυβούλου
 
Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση
Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, Λιβαδειά, Τηλ.: 22610.23136


Να ξαναψάξω για φύτρες σκοταδιού και κόμπους νερού στα βιβλία του Ντοστογέφσκι και του Καμύ.
Να πάρω το μέρος των λέξεων.
Να κάνω βόλτες με εκείνους που βουβάθηκαν τον τελευταίο χρόνο, που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Να πάρω το μέρος της πραγματικότητας.
Να σαλιαρίζω με τον ήλιο όπου τον πετυχαίνω.
Να πάρω το μέρος του ξελογιάσματος.
Να ονειρεύομαι. Να πάρω το μέρος της μαστροπείας.
Να ξαναβάλω βινύλια στο πικάπ. Να πάρω το μέρος των απόντων.
Να κάνω ένα ακόμη μπάνιο στη θάλασσα.
Να πάρω το μέρος της πατρίδας μου.
Να φροντίσω εκείνα τα λουλούδια που έτσι κι αλλιώς δε βγάζουν χειμώνα. Να πάρω το μέρος του αίματος.
Να ζήσω με τις αναθυμιάσεις της επαναστατικότητάς μου.
Να πάρω το μέρος των χαρταετών.
Να συμμαζέψω το ντουλάπι με τα φάρμακα και τα δηλητήρια.
Να πάρω το μέρος των ζωγραφιών.
Να πω την αλήθεια για την πίστη, ψιλοβαρέθηκα...
Να πάρω το μέρος των πολύχρωμων μπαλονιών.
Να ησυχάσω λίγο, παρατράβηξε. Να πάρω το μέρος των παιδιών.
Να χαζεύω στον μεγάλο δρόμο.
Να πάρω το μέρος των παράξενων σχημάτων.
Να πάρω ένα παιχνιδάκι για τη μικρή.
Να πάρω το μέρος της. Οριστικά.

 «Ας φτιάξει ό,τι της πει η καρδιά της»


Αν αναζητήσουμε ένα νήμα να συνδέσουμε όλα αυτά με τα οποία κατά καιρούς έχει καταπιαστεί ο Οδυσσέας Ιωάννου, αυτό είναι σίγουρα η γραφή. Ναι, τον μάθαμε από τα ερτζιανά όπου είχε την τύχη –κι εμείς– επί σχεδόν 22 χρόνια να κάνει ραδιόφωνο με τους δικούς του όρους και αισθητική, σίγουρα επίσης έχουμε τραγουδήσει στίχους του από συνεργασίες που έκανε και κάνει με σημαντικούς καλλιτέχνες, αλλά –προσωπικά τουλάχιστον– η ιδιότητα που θα του απέδιδα είναι αυτή του γραφιά. Ετσι, με χαρά έπιασα στα χέρια μου το τελευταίο του βιβλίο, «Το νερό να γίνεις. Λόγια επί προσωπικού...» (εκδ. Πατάκης), που όπως μαρτυρεί και ο τίτλος, είναι μια επιλογή κειμένων με έντονο το στίγμα - βλέμμα του συγγραφέα, ο οποίος με το χάρισμα του οξυδερκούς παρατηρητή της εποχής και των ανθρώπων, σε συνδυασμό με την ευαισθησία που διαθέτει ως δημιουργός, καταθέτει πυκνά αφηγήματα, άλλοτε εξομολογητικά και άλλοτε σχολιαστικά, τρυφερά, αισιόδοξα μα και πικρά.
Τέχνη, μπάλα, πολιτική, τα χρόνια της κρίσης και η επικαιρότητα, η γενιά της μεταπολίτευσης και οι σημερινοί εικοσάρηδες, o καινούργιος κόσμος που του ανοίχτηκε με τον ερχομό της κόρης του, ξεπηδούν από τις 390 σελίδες του βιβλίου με ορμή και με τη σπίθα της στιγμής που γράφτηκαν και ας έχουν περάσει μέχρι και τέσσερα χρόνια από κάποια κείμενα. 140 συνολικά βρίσκονται στο βιβλίο, από τα περίπου 350 που είχε να επιλέξει, δημοσιευμένα στην «Καθημερινή», στην «Ελευθεροτυπία», στο «Δίφωνο», στην «Αυγή», στο περιοδικό «Μετρό», στο protagon.gr. Ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου του λέει ότι αυτή η σούμα κειμένων, η δεύτερη μετά τα «Κέρματα» το 2004, μάλλον είναι η τελευταία. Δεν τον πολυπιστεύω. Το μικρόβιο της γραφής είναι πολύ ανθεκτικό...
Προς το παρόν, διαβάζω αυτό το βιβλίο ως μια συλλογή αποτυπωμάτων. Βρίσκομαι στον Ιούνιο του ’12: «Είναι μεγάλο και ωραίο παιχνίδι ο κόσμος. Και ας είναι ακόμη στην αρχή. Ας πάρει όλα τα υλικά και ας φτιάξει ό,τι της πει η καρδιά της. Ετσι θα μάθει πως δεν υπάρχουν ταπεινά υλικά, ούτε δευτερεύοντα. Τίποτα δεν είναι για πέταμα, αν βρεις τον ρόλο του, αν ξετρυπώσεις το “όνειρό” του. Σαν τους ανθρώπους ένα πράμα».

Μια εκτέλεση που ήταν δολοφονία ... με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο…


του Βασίλη Ραφαηλίδη
Μια εκτέλεση που ήταν δολοφονία

Οι Κυριακές είναι για τον Κύριο, όχι για τον Χάρο. Τις Κυριακές δε γίνονται εκτελέσεις. Τις Κυριακές, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτελεί τις θανατικές αποφάσεις των δικαστηρίων και λέγεται εκτελεστικό γιαυτό το λόγο, παν στην εκκλησία. Μια εκτέλεση που γίνεται νύχτα θεωρείται δολοφονία. Οι εκτελέσεις γίνονται ευθύς μετά την ανατολή του ηλίου, ώστε να μπορέσει ο μελλοθάνατος να δει το φως της μέρας για τελευταία φορά. Για τους μελλοθάνατους κομμουνιστές είναι έθιμο, ας το πούμε έτσι, να γυρνούν και να κοιτούν τον ανατέλλοντα ήλιο, πριν σταθούν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: Ο ήλιος θα ανατέλλει πάντα σε πείσμα όλων των σκοταδιστών.
Το κράτος σε ρόλου δολοφόνου φροντίζει να ακολουθείται ένα τυπικό στις εκτελέσεις, ώστε να φανεί πως αυτές είναι κάτι το πάρα πολύ σοβαρό και επίσημο. Φροντίζει επίσης να γεμίζει με σφαίρες τα μισά μόνο όπλα των ανδρών του εκτελεστικού αποσπάσματος. Τα άλλα μισά έχουν άσφαιρα πυρά. Καθώς δεν ξέρεις αν το δικό σου όπλο ήταν γεμάτο θάνατο, διατηρείς την ελπίδα πως εσύ δεν σκότωσες, κι έτσι μειώνει τις τύψεις σου κατά 50%. Και ποτέ ένας εκτελεστής δεν μετέχει δυο φορές σε εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν πρέπει να αυξήσει τις πιθανότητες να είναι αυτός ο δολοφόνος. Όλο αυτό το λειτουργικό το υπαγορεύει η θρησκεία της αγάπης! Η οποία τόσο ενδιαφέρεται για το θύμα, που στέλνει παπά στον τόπο της εκτέλεσης, να φροντίσει για την ψυχή αυτού που σε λίγο θα πάει στην κόλαση. Γιατί, βέβαια, κανείς εκτελεσμένος δεν πάει στον παράδεισο. Ω, γελοίοι ταρτούφοι!

Είναι Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952. Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινάει απτις φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του Θανάτου. Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος. Τέσσερις «εχθροί της πατρίδας» πρέπει να πεθάνουν γιατί πολύ αγάπησαν την πατρίδα. Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες». Ο ήλιος θέλει κάπου δυο ώρες ακόμα για να βγει. Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ. Πυρ! Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, και ο Νίκος Καλούμενος, ημέρα Κυριακή, χωρίς να δουν το φως του ήλιου για τελευταία φορά, ξεκινούν για τον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν στα γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν τον σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και το χριστιανικό καθήκον τους.
Χιλιάδες κομμουνιστές έπαψαν να κάνουν κακό στην πατρίδα με τον ίδιο τρόπο. Αλλά αυτό που με συντρίβει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η εκτέλεση καθεαυτή, είναι που δεν επέτρεψαν σε τέσσερις ανθρώπου που πολύ αγάπησαν την Ελλάδα να δουν το ελληνικό φως για τελευταία φορά. Κτήνη! Αυτή η εκτέλεση και μόνο, με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο

απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη
IΣΤΟΡΙΑ (Κωμικοτραγική) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974